Bazylika Najświętszego Serca Pana Jezusa

Kościół konwentualny jezuitów, zbudowany w latach 1909-1912 według projektu Franciszka Mączyńskiego. Bazylika Najświętszego Serca Pana Jezusa w Krakowie to jeden z najmłodszych zabytków sakralnych dawnej stolicy Polski, choć wcale na taki nie wygląda. Wszystko za sprawą oryginalnej architektury, żeniącej ze sobą cechy wczesnego modernizmu z elementami neoromańskimi, neogotyckimi i neobarokowymi, wzorowanymi na stylistyce sprzed kilku wieków.

Zewnętrzny wygląd i imponujące rozmiary krakowskiej bazyliki Najświętszego Serca Pana Jezusa budzą słuszne skojarzenia z monumentalnymi świątyniami wznoszonymi w średniowieczu. Wieża ma 68 metrów wysokości, zaś wymiary budowli to 52 na 19 metrów - wcześniej, tj. od 1868 r. jezuici korzystali w tym miejscu z kameralnej kaplicy (21×11×9 m),która szybko okazała się zbyt mała jak na potrzeby lokalnej wspólnoty wiernych.

Co najmniej równie efektownie jezuicka bazylika Najświętszego Serca Pana Jezusa z Krakowa prezentuje się od środka. Przy samym wejściu wyróżniają się kunsztowne rzeźby dłuta Xawerego Dunikowskiego. Dalej można zobaczyć piękne mozaiki Leonarda Stroynowskiego i Piotra Stachiewicza - pieczołowicie wykonane przez brata Wojciecha Pieczonkę - zwłaszcza umieszczoną nad rozbudowanym ołtarzem głównym scenę hołdu wybitnych przedstawicieli narodu polskiego dla Serca Bożego. Na szczególną uwagę miłośników sztuki sakralnej zasługują również dekoracje stiukowe, 45-głosowe organy, rzeźbiony w brązie relikwiarz błogosławionego Jana Beyzyma (autorstwa Czesława Dźwigaja) oraz sklepienie bazyliki, pokryte barwnymi wzorami i obrazami.

Jeden z młodszych zabytków sakralnych Krakowa, o jedynej w swoim rodzaju stylistyce. Jezuicka bazylika Najświętszego Serca Pana Jezusa powstała w latach 1909-12, na miejscu mniejszej kaplicy. Architektura monumentalnej świątyni łączy elementy gotyckie, barokowe, romańskie i modernistyczne. Podobnie wystrój wnętrza, gdzie warto zobaczyć polichromie, dzieła rzeźbiarskie oraz przepiękne mozaiki.